"Drugi, mniej znany przykład nowego ruchu eklezjalnego, jaki chciałem podać, to Chrześcijańskie Braterstwo Osób Chorych i Niepełnosprawnych, w Polsce mało znane. A szkoda. Narodziło się ono we Francji długo przed Soborem, w czasie II wojny światowej. Założył je Ksiądz Henri François, który sam był chory. Zaczęło się od polecenia biskupa, by zaopiekował się chorymi i niepełnosprawnymi w diecezji. W czasie wojny! Można sobie wyobrazić, co to był za obszar pracy. Zwłaszcza dla człowieka w nie najlepszej kondycji zdrowotnej. Ale właśnie choroba doprowadziła go do zrozumienia, że nie da rady pomagać sam. Chciał być z chorymi – dla Kościoła. Nie tylko na zasadzie zaspokajania bieżących potrzeb: komu trzeba herbaty – dajemy herbatę, komu trzeba lekarstwa – dajemy lekarstwo. Chciał tym ludziom głosić Dobrą Nowinę. A do ewangelizacji trzeba Kościoła, prawda? Więc stworzył ruch osób niepełnosprawnych. Pełnosprawni uczestniczą w nim jako towarzysze, z założenia powinni być troszkę powściągliwi. Ostatecznie wezwanie ewangeliczne ruchu skierowane jest do chorych: „Wstań i chodź”. Człowiek niepełnosprawny czy chory odkrywa, co może zrobić dla Kościoła, za co chciałby w nim odpowiadać. Ksiądz z reguły zostaje sprowadzony do roli kapelana, bynajmniej nie kogoś kto kieruje, rządzi i ustala zasady. Nic takiego. Ruch ten opiera się na trójnogu odkrytym później przez Sobór: liturgia, mała wspólnota odpowiedzialnych i słowo Boże czytane według zasady: widzieć (problem w życiu) – osądzać (w świetle Ewangelii) – działać (na wzór Chrystusa). Na gruncie polskim nazywamy to ewangeliczną rewizją życia. I ho, ho, ho, nikt o Soborze nawet nie myślał, jak Braterstwo Chorych powstawało. Był czas, kiedy byłem z nimi mocno związany; teraz spotykamy się kiedy tylko mam po temu okazję".

Fragment pochodzi z książki „Kościelna wiosna”
Bp Grzegorz Ryś i Krystyna Strączek
wyd. Znak, Kraków 2013