Gdy przychodzi choroba zmienia się całe życie człowieka. Trzeba odnaleźć się w zupełnie nowej sytuacji. Czy człowiek chory musi być tylko ograniczony do swojego domu i do cierpienia? Czy jego jedynym możliwym zadaniem jest cierpieć i modlić się? Dla wielu chorych ewangelizacja rozpoczyna się od wejścia na drogę do Boga. Najmniejszy dobry uczynek, wymiana uczuć braterskich, chęć służenia bliźniemu burzy tysiące przeszkód, powstałych ze sloganów lub stanowiska niechętnego dla religii. To wszystko jest zbliżeniem się do Chrystusa, to jest praca reewangelizacyjna.
Kilkadziesiąt lat temu powstała pierwsza wspólnota osób chorych, która znalazła swoje miejsce w społeczeństwie. Utworzono Braterstwo Osób Chorych i Niepełnosprawnych Fizycznie. Gromadzi ono ludzi chorych, którzy chcą aktywnie uczestniczyć w życiu świata.

Cechy wyróżniające Braterstwo

1. Braterstwo zwraca się do wszystkich chorych bez wyjątku. Interesuje się ich osobistymi problemami. Wyrywa chorego z odosobnienia i bezczynności oraz przygotowuje do uczestnictwa we wszystkim, co pomaga podnieść go na duchu.

2. Braterstwo ufa bezwzględnie wartości ducha braterskiego. A ufa dlatego, iż jest to słowo Chrystusa i w ciągu wielu lat doświadczono skutków tych słów w świecie chorych.

Podstawowe zasady:

1. Braterstwo wywodzi się z ewangelicznego ducha braterstwa. Tym duchem trzeba żyć praktycznie.

2. Braterstwo zwraca się do  wszystkich chorych i niepełnosprawnych.

3. Braterstwo tworzy nie tylko ogólne zbliżenie, ale i silne osobiste i wspólnotowe relacje między chorymi i niepełnosprawnymi.

4. Braterstwo przyczynia się do rozwoju osób chorych i niepełnosprawnych.

5. Braterstwo pomaga chorym i niepełnosprawnym w integracji ze swoim środowiskiem.

6. Braterstwo składa się z grup ponoszących odpowiedzialność za chorych i niepełnosprawnych.

7. Braterstwo ożywiają duchowo kapelani.